Heb je ooit de geboorte van een veulen gezien? Zo'n prachtig compleet paardje met spillepootjes die daar als een natte kledder op de grond valt, schoongelikt wordt door de moeder en als het een beetje is bijgekomen van deze grote gebeurtenis, probeert om zijn hele hebben en houwen eens uit te proberen om te staan. Een natuurlijke neiging om boven je huidige staat uit te stijgen.
Op het moment dat het beestje staat, duwt mama het om,zodat het hele spel van voelen waar het evenwicht zit, één poot, twee poten, dat hele spel, weer opnieuw begint. En weer geeft mama het een douw, net zolang totdat de moeder tevreden is over de stevigheid waarmee dit wondertje op zijn of haar benen staat.Meestal staat het veulen na 30 minuen. De moeder graast weer verder en de kleine kan nu bij de melk en het leven begint.
In mijn mensenleven is dat totaal anders. Ook ik val wel eens om door een duw van het leven, maar gek genoeg wordt ik al troostend in die staat geknuffeld of herkend, zodat het verblijf daar op de grond wel erg aantrekkelijk wordt. Vaak ben ik ineen gezonken om daar uit te rusten van de vermoeienissen van dat opstaan. Hoe vaak kwam ik niet een uitdaging tegen en zei tegen mezelf dat deze ene keer niet zo erg was of dat ik er niets aan kon doen of dat het niet echt nodig was. Zachtende heelmeesters maken stinkende wonden zegt een bekend spreekwoord en ik verdien al jaren mijn geld aan mensen die van beating around the bush een positieve en sociale metafoor hebben gemaakt.
Ik wil dat niet meer voor mezelf, ik wil leren en groeien. Ik wil net als dat veulentje, ongehinderd door een of andere zalvende maar destructieve stem, blijven proberen op te staan, net zolang tot ik een wankel en broos evenwicht bereik, dat langzaam zal groeien en mij zal uitnodigen om de volgende stap te zetten, namelijk om de wei in te dartelen en het groene gras te proeven.
