Heb je ooit de geboorte van een veulen gezien? Zo'n prachtig compleet paardje met spillepootjes die daar als een natte kledder op de grond valt, schoongelikt wordt door de moeder en als het een beetje is bijgekomen van deze grote gebeurtenis, probeert om zijn hele hebben en houwen eens uit te proberen om te staan. Een natuurlijke neiging om boven je huidige staat uit te stijgen.
Op het moment dat het beestje staat, duwt mama het om,zodat het hele spel van voelen waar het evenwicht zit, één poot, twee poten, dat hele spel, weer opnieuw begint. En weer geeft mama het een douw, net zolang totdat de moeder tevreden is over de stevigheid waarmee dit wondertje op zijn of haar benen staat.Meestal staat het veulen na 30 minuen. De moeder graast weer verder en de kleine kan nu bij de melk en het leven begint.
In mijn mensenleven is dat totaal anders. Ook ik val wel eens om door een duw van het leven, maar gek genoeg wordt ik al troostend in die staat geknuffeld of herkend, zodat het verblijf daar op de grond wel erg aantrekkelijk wordt. Vaak ben ik ineen gezonken om daar uit te rusten van de vermoeienissen van dat opstaan. Hoe vaak kwam ik niet een uitdaging tegen en zei tegen mezelf dat deze ene keer niet zo erg was of dat ik er niets aan kon doen of dat het niet echt nodig was. Zachtende heelmeesters maken stinkende wonden zegt een bekend spreekwoord en ik verdien al jaren mijn geld aan mensen die van beating around the bush een positieve en sociale metafoor hebben gemaakt.
Ik wil dat niet meer voor mezelf, ik wil leren en groeien. Ik wil net als dat veulentje, ongehinderd door een of andere zalvende maar destructieve stem, blijven proberen op te staan, net zolang tot ik een wankel en broos evenwicht bereik, dat langzaam zal groeien en mij zal uitnodigen om de volgende stap te zetten, namelijk om de wei in te dartelen en het groene gras te proeven.
vrijdag 29 oktober 2010
dinsdag 28 september 2010
Doe Eens Wat Anders
Hoewel ik laatst iemand prachtig heb horen uitleggen dat we human beings waren en geen human doing, nadat we spontaan met een groep drie minuten in stilte hadden verkeerd, valt me op dat de meeste mensen iets willen doen. Het komen tot een handeling is vaak de hoofdmoot van al ons denken. Vandaar ook dat onze cursussen gericht op persoonlijke effectiviteit goed lopen. We willen namelijk allemaal graag iets doen en dan het liefst iets dat ook het door ons gewenste resultaat oplevert. Mooi principe.
De grote grap van het leven is dat je in je jeugd ergens voor je 7e al heel veel verschillende tactieken en strategieën hebt uitgeprobeerd en daar toch wel je favorieten hebt bepaald. Kinderen zijn buitengewoon inventief en onbevangen en bedreven in het principe "als het niet werkt, doe eens wat anders". En juist dat principe gebruik ik in de trainingzaal vaak. En iedereen begrijpt het..het is alleen moeilijk zelf te doen.
Met het uitproberen van verschillende strategieën op jonge leeftijd zijn we al heel intensief geweest in het vergroten van onze persoonlijke effectiviteit. Toen deden we dat onbewust bekwaam. Om weer dat niveau te benaderen moeten we dus bewust bekwaam omgaan met ons leerproces. We moeten onze eigen pavlov reactie herkennen (probleem leidt automatisch tot aanpak x) zodat we weer kunnen kiezen voor een aanpak die effectief is in deze situatie. En dat is vaak een goed idee, want de situatie van vandaag vraagt om andere oplossingen dan die van gisteren...
Bewust Bekwaam in het leven staan vraagt echt conditie..dat kunnen we gewoon geen 24 uur, want het kost energie. Routine kost nauwelijks energie en dat is ook de reden dat we automatiseren, maar een regelmatige check up van wat je doet is geen slecht idee. Een soort persoonlijke APK, tweejaarlijks. In een trainingzaal, met een coach, in een meditatieweek...er zijn duizenden mogelijkheden...Doe gewoon eens iets anders ;-)
De grote grap van het leven is dat je in je jeugd ergens voor je 7e al heel veel verschillende tactieken en strategieën hebt uitgeprobeerd en daar toch wel je favorieten hebt bepaald. Kinderen zijn buitengewoon inventief en onbevangen en bedreven in het principe "als het niet werkt, doe eens wat anders". En juist dat principe gebruik ik in de trainingzaal vaak. En iedereen begrijpt het..het is alleen moeilijk zelf te doen.
Met het uitproberen van verschillende strategieën op jonge leeftijd zijn we al heel intensief geweest in het vergroten van onze persoonlijke effectiviteit. Toen deden we dat onbewust bekwaam. Om weer dat niveau te benaderen moeten we dus bewust bekwaam omgaan met ons leerproces. We moeten onze eigen pavlov reactie herkennen (probleem leidt automatisch tot aanpak x) zodat we weer kunnen kiezen voor een aanpak die effectief is in deze situatie. En dat is vaak een goed idee, want de situatie van vandaag vraagt om andere oplossingen dan die van gisteren...
Bewust Bekwaam in het leven staan vraagt echt conditie..dat kunnen we gewoon geen 24 uur, want het kost energie. Routine kost nauwelijks energie en dat is ook de reden dat we automatiseren, maar een regelmatige check up van wat je doet is geen slecht idee. Een soort persoonlijke APK, tweejaarlijks. In een trainingzaal, met een coach, in een meditatieweek...er zijn duizenden mogelijkheden...Doe gewoon eens iets anders ;-)
donderdag 23 september 2010
Democratie
Via twitter wordt ik geattendeerd op een column van Thomas L. Friedman in de New York Times. Hij beschrijft zijn kijk op China en citeert daarbij en passent een zakenman uit India
“How can you compete with a country that is run like a company?” an Indian entrepreneur at the forum asked me of China. He then answered his own question: For democracy to be effective and deliver the policies and infrastructure our societies need requires the political center to be focused, united and energized. That means electing candidates who will do what is right for the country not just for their ideological wing or whoever comes with the biggest bag of money. For democracies to address big problems — and that’s all we have these days — requires a lot of people pulling in the same direction, and that is precisely what we’re lacking.
“We are not ready to act on our strength,” said my Indian friend, “so we’re waiting for them [the Chinese] to fail on their weakness.”
En daar schiet bij mij de stress omhoog. Want ik denk dat deze man gelijk heeft. We hebben op dit moment inderdaad nodig dat we met een grote groep mensen dezelfde kant op gaan en ons huidige politieke veld heeft dat niet. We doen straks ongeveer het tegenovergestelde, we gaan starten met een minderheidskabinet en hopen dan op "gedoogsteun" van een partij die bij uitstek het bovenstaande profiel past "candidates who will do anything for their ideological wing". En daarmee ook anderen uitnodigen om hun eigen ideologieën met hand en tand te verdedigen en op basis daarvan langzaam te desintegreren.
Ik ben geen politica en de tijden dat ik me bezig hield met al dit gekrakeel liggen achter me. In de tijd dat ik nog bij de vakbond werkte luisterde ik elke dag naar Radio 1 en las ik de krant, ik zit nu eigenlijk gewoon in mijn reactionaire periode want ik doe er niets meer aan...en toch begint het langzaam aan weer te kriebelen.
Voor mij raakt het bovenstaande de kern van het huidige politieke proces en het risico dat wij als land lopen. Als wij niet in staat blijken een politiek centrum te formeren dat een richting in gaat blijven we dolende in de huidige economie. Waar blijft de kritische massa die een idee of trend kan laten doorslaan naar maatschappelijke rage? In de subgroepen kan het wel, we zijn verschrikkelijk goed in staat om verbinding op te bouwen binnen de bedrijven waar we werken, de scholen die we bezoeken, rondom maatschappelijke thema's.
In de psychosynthese leer je jezelf kennen als een mens die in verschillende situaties verschillende patronen kan laten zien, subpersonen zijn dat. Het zijn de rollen die wij ons aanmeten afhankelijk van de situatie waarin wij ons bevinden. Identificaties met onze rol als kind, ouder, partner, vriendin, controleur, perfectionist worden onderzocht en op hun ontstaansgeschiedenis bekeken en gewaardeerd. De oorsprong wordt bekeken en de behoefte die het vervuld. En dan leren we deze subpersonen te zien en kunnen we ons dis-identificeren om zo tot de kern, het zelf te komen. Dat laatste heet dan integratie en zorgt dat wij vanuit het zelf dirigent worden van ons orkest aan subpersonen en daarmee onze eigen symfonie in het leven te componeren vanuit onze wil. Empowerment pur sang dus.
Het loslaten van die identificaties is het allerlastigste van dit proces. Als je er namelijk inzit lijkt het echt de weg en de waarheid. Toen ik in 2003 leerde dat ik een subpersoon kind had en dat ik die gewoon thuis mocht laten als ik naar mijn werk ging, opende zich een schat aan mogelijkheden. Ik had van mijn manager namelijk mijn vader gemaakt. Vanuit de kindrol had ik maar zeer beperkte mogelijkheden om te dealen met het conflict dat wij haddden. Vanuit het zelf, het centrum, opende zich een wereld aan mogelijkheden. Dus ik gun Nederland dat we ons losmaken van onze identificaties met Links en Rechts die we juist nu wel sterker lijken te maken en dat we weer vanuit een centrum kunnen denken. En vanuit dat centrum echt zien wat het huidige economische klimaat van ons verwacht, nu en in de toekomst, zodat mijn kinderen niet straks moeten werken tot hun 75e, om de schulden van deze generatie af te betalen...
En ik? Want wijzen is wel heel makkelijk...ik ga mijn kop ook op dit gebied weer eens uit het zand trekken en oplossingen verzinnen die in het klein passen en wellicht een inspiratie zijn voor anderen...ik krijg er zowaar zin in
PS als je nou de hele column van Friedman wil lezen: http://lnkd.in/a_YTZj
“How can you compete with a country that is run like a company?” an Indian entrepreneur at the forum asked me of China. He then answered his own question: For democracy to be effective and deliver the policies and infrastructure our societies need requires the political center to be focused, united and energized. That means electing candidates who will do what is right for the country not just for their ideological wing or whoever comes with the biggest bag of money. For democracies to address big problems — and that’s all we have these days — requires a lot of people pulling in the same direction, and that is precisely what we’re lacking.
“We are not ready to act on our strength,” said my Indian friend, “so we’re waiting for them [the Chinese] to fail on their weakness.”
En daar schiet bij mij de stress omhoog. Want ik denk dat deze man gelijk heeft. We hebben op dit moment inderdaad nodig dat we met een grote groep mensen dezelfde kant op gaan en ons huidige politieke veld heeft dat niet. We doen straks ongeveer het tegenovergestelde, we gaan starten met een minderheidskabinet en hopen dan op "gedoogsteun" van een partij die bij uitstek het bovenstaande profiel past "candidates who will do anything for their ideological wing". En daarmee ook anderen uitnodigen om hun eigen ideologieën met hand en tand te verdedigen en op basis daarvan langzaam te desintegreren.
Ik ben geen politica en de tijden dat ik me bezig hield met al dit gekrakeel liggen achter me. In de tijd dat ik nog bij de vakbond werkte luisterde ik elke dag naar Radio 1 en las ik de krant, ik zit nu eigenlijk gewoon in mijn reactionaire periode want ik doe er niets meer aan...en toch begint het langzaam aan weer te kriebelen.
Voor mij raakt het bovenstaande de kern van het huidige politieke proces en het risico dat wij als land lopen. Als wij niet in staat blijken een politiek centrum te formeren dat een richting in gaat blijven we dolende in de huidige economie. Waar blijft de kritische massa die een idee of trend kan laten doorslaan naar maatschappelijke rage? In de subgroepen kan het wel, we zijn verschrikkelijk goed in staat om verbinding op te bouwen binnen de bedrijven waar we werken, de scholen die we bezoeken, rondom maatschappelijke thema's.
In de psychosynthese leer je jezelf kennen als een mens die in verschillende situaties verschillende patronen kan laten zien, subpersonen zijn dat. Het zijn de rollen die wij ons aanmeten afhankelijk van de situatie waarin wij ons bevinden. Identificaties met onze rol als kind, ouder, partner, vriendin, controleur, perfectionist worden onderzocht en op hun ontstaansgeschiedenis bekeken en gewaardeerd. De oorsprong wordt bekeken en de behoefte die het vervuld. En dan leren we deze subpersonen te zien en kunnen we ons dis-identificeren om zo tot de kern, het zelf te komen. Dat laatste heet dan integratie en zorgt dat wij vanuit het zelf dirigent worden van ons orkest aan subpersonen en daarmee onze eigen symfonie in het leven te componeren vanuit onze wil. Empowerment pur sang dus.
Het loslaten van die identificaties is het allerlastigste van dit proces. Als je er namelijk inzit lijkt het echt de weg en de waarheid. Toen ik in 2003 leerde dat ik een subpersoon kind had en dat ik die gewoon thuis mocht laten als ik naar mijn werk ging, opende zich een schat aan mogelijkheden. Ik had van mijn manager namelijk mijn vader gemaakt. Vanuit de kindrol had ik maar zeer beperkte mogelijkheden om te dealen met het conflict dat wij haddden. Vanuit het zelf, het centrum, opende zich een wereld aan mogelijkheden. Dus ik gun Nederland dat we ons losmaken van onze identificaties met Links en Rechts die we juist nu wel sterker lijken te maken en dat we weer vanuit een centrum kunnen denken. En vanuit dat centrum echt zien wat het huidige economische klimaat van ons verwacht, nu en in de toekomst, zodat mijn kinderen niet straks moeten werken tot hun 75e, om de schulden van deze generatie af te betalen...
En ik? Want wijzen is wel heel makkelijk...ik ga mijn kop ook op dit gebied weer eens uit het zand trekken en oplossingen verzinnen die in het klein passen en wellicht een inspiratie zijn voor anderen...ik krijg er zowaar zin in
PS als je nou de hele column van Friedman wil lezen: http://lnkd.in/a_YTZj
zaterdag 11 september 2010
Water-Val
Retro bericht 22 maart 2009, 11:51
Zoals de stormvloed van het water
De ruimte erachter steeds bedekt
Zo zal ik nooit jouw wijsheid horen
Zolang jij uit je ogen lekt
Droog je tranen, niet je wijsheid
Toon je ziel, zo stil en zacht
Fluister dan jouw stille woorden
Maak me wakker met jouw kracht
Ik wil luisteren
Ik wil kijken
Ik wil leren
Telkens weer
Tot jouw stilte in mij afdaalt
En ik in diepe rust verkeer
Zoals de stormvloed van het water
De ruimte erachter steeds bedekt
Zo zal ik nooit jouw wijsheid horen
Zolang jij uit je ogen lekt
Droog je tranen, niet je wijsheid
Toon je ziel, zo stil en zacht
Fluister dan jouw stille woorden
Maak me wakker met jouw kracht
Ik wil luisteren
Ik wil kijken
Ik wil leren
Telkens weer
Tot jouw stilte in mij afdaalt
En ik in diepe rust verkeer
Zeker weten
retro bijdrage
6 apr 2009, 09:55
Als niet weten alles mogelijk maakt
en buiten is het stil
dan komt het antwoord dus van binnen
ik vraag me wat IK wil
Als niet weten alles mogelijk maakt
en buiten klinkt een vraag
Dan komt ook het antwoord hier van binnen
vraag ik wil IK dat wel, vandaag
Voor mensen zoals ik
extrovert, gericht op buiten,
Is nee of ja op wat gevraagd wordt
zelden een vorm van uiten
meer het mechanisme van voldoen
van aardig zijn, van overleven
maar mijn echte Ja of Nee
is het mooiste wat ik kan geven
6 apr 2009, 09:55
Als niet weten alles mogelijk maakt
en buiten is het stil
dan komt het antwoord dus van binnen
ik vraag me wat IK wil
Als niet weten alles mogelijk maakt
en buiten klinkt een vraag
Dan komt ook het antwoord hier van binnen
vraag ik wil IK dat wel, vandaag
Voor mensen zoals ik
extrovert, gericht op buiten,
Is nee of ja op wat gevraagd wordt
zelden een vorm van uiten
meer het mechanisme van voldoen
van aardig zijn, van overleven
maar mijn echte Ja of Nee
is het mooiste wat ik kan geven
vrijdag 10 september 2010
Stil
Op 14 november 2008 schreef ik dit gedicht:
In het donker dreigt verstilling,
als een klem rondom mijn hart
Waar is t licht, waar is de liefde
Zijn mijn gedachten te verward?
Zal ik ooit in volle glorie
Met mijn ogen vol met glans
Genieten van de stilte
En van elke nieuwe kans
Van de dingen die dan komen
Van de dingen die dan gaan
En ik zittend in het midden
Tevreden en voldaan?
Ja, hoor ik nu roepen
Ja oh ja, al ben je bang
Koester zacht dit mooie leven
Want het is er al, al lang
als een klem rondom mijn hart
Waar is t licht, waar is de liefde
Zijn mijn gedachten te verward?
Zal ik ooit in volle glorie
Met mijn ogen vol met glans
Genieten van de stilte
En van elke nieuwe kans
Van de dingen die dan komen
Van de dingen die dan gaan
En ik zittend in het midden
Tevreden en voldaan?
Ja, hoor ik nu roepen
Ja oh ja, al ben je bang
Koester zacht dit mooie leven
Want het is er al, al lang
A brand new start
Lange tijd was er niks en vandaag hervond ik het "licht". Ik zat in bad en ineens voelde ik weer die aloude drive om te schrijven, te delen, melding te maken van mijn gedachten....diep weten aan de oppervlakte brengen en te laten samenvloeien met woorden, zodat ik mijn binnenkantjes kan delen
Ik heb al drie jaar intensief bloggen op hyves achter de rug maar toen ik mijn geliefde ontmoeten vloeide alles naar dat punt, alle verhalen die ik wilde vertellen kon ik aan iemand vertellen..en toch..en nu het kriebelt en jeukt. Ik wil schrijven. Ik wil delen, ik wil feedback, ik wil anderen aan het denken zetten, live maar zeker ook via het net. En niet meer al mijn dramaatjes, niet meer alleen mijn eigen verhalen, ik wil meer, ik wil de "lessen" van mijn leven delen (als mens en professional) zodat iemand anders er op zijn of haar manier weer iets mee kan en ooit..volgend jaar wil ik een boekje uitgeven. Dit is dus niet meer het "dagboek" dit is mijn zoektocht en huiskamer bij het begaan van de weg tussen hoofd en hart
Hyves is niet meer, ik ga die pagina opruimen en mijn mooiste blogs in Retro hier plaatsen.. Voor hen die ze toen waardeerde en voor mezelf. Op facebook heb ik ook nog wat losse notities zwerven die hetzelfde lot zullen ondergaan. Dit wordt mijn blog.....
2 maanden speeltijd om dit onder controle te krijgen..als ik 44 ben wil ik eindelijk doen wat ik mezelf al zoalng beloof. Mijn plek innemen en een inspiratie zijn voor anderen.
Ik heb al drie jaar intensief bloggen op hyves achter de rug maar toen ik mijn geliefde ontmoeten vloeide alles naar dat punt, alle verhalen die ik wilde vertellen kon ik aan iemand vertellen..en toch..en nu het kriebelt en jeukt. Ik wil schrijven. Ik wil delen, ik wil feedback, ik wil anderen aan het denken zetten, live maar zeker ook via het net. En niet meer al mijn dramaatjes, niet meer alleen mijn eigen verhalen, ik wil meer, ik wil de "lessen" van mijn leven delen (als mens en professional) zodat iemand anders er op zijn of haar manier weer iets mee kan en ooit..volgend jaar wil ik een boekje uitgeven. Dit is dus niet meer het "dagboek" dit is mijn zoektocht en huiskamer bij het begaan van de weg tussen hoofd en hart
Hyves is niet meer, ik ga die pagina opruimen en mijn mooiste blogs in Retro hier plaatsen.. Voor hen die ze toen waardeerde en voor mezelf. Op facebook heb ik ook nog wat losse notities zwerven die hetzelfde lot zullen ondergaan. Dit wordt mijn blog.....
2 maanden speeltijd om dit onder controle te krijgen..als ik 44 ben wil ik eindelijk doen wat ik mezelf al zoalng beloof. Mijn plek innemen en een inspiratie zijn voor anderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)