Democratie

Via twitter wordt ik geattendeerd op een column  van Thomas L. Friedman in de New York Times. Hij beschrijft zijn kijk op China en citeert daarbij en passent een zakenman uit India

“How can you compete with a country that is run like a company?” an Indian entrepreneur at the forum asked me of China. He then answered his own question: For democracy to be effective and deliver the policies and infrastructure our societies need requires the political center to be focused, united and energized. That means electing candidates who will do what is right for the country not just for their ideological wing or whoever comes with the biggest bag of money. For democracies to address big problems — and that’s all we have these days — requires a lot of people pulling in the same direction, and that is precisely what we’re lacking.
“We are not ready to act on our strength,” said my Indian friend, “so we’re waiting for them [the Chinese] to fail on their weakness.”

En daar schiet bij mij de stress omhoog. Want ik denk dat deze man gelijk heeft. We hebben op dit moment inderdaad nodig dat we met een grote groep mensen dezelfde kant op gaan en ons huidige politieke veld heeft dat niet. We doen straks ongeveer het tegenovergestelde, we gaan starten met een minderheidskabinet en hopen dan op "gedoogsteun" van een partij die bij uitstek het bovenstaande profiel past "candidates who will do anything for their ideological wing". En daarmee ook anderen uitnodigen om hun eigen ideologieën met hand en tand te verdedigen en op basis daarvan langzaam te desintegreren.

Ik ben geen politica en de tijden dat ik me bezig hield met al dit gekrakeel liggen achter me. In de tijd dat ik nog bij de vakbond werkte luisterde ik elke dag naar Radio 1 en las ik de krant, ik zit nu eigenlijk gewoon in mijn reactionaire periode want ik doe er niets meer aan...en toch begint het langzaam aan weer te kriebelen.

Voor mij raakt het bovenstaande de kern van het huidige politieke proces en het risico dat wij als land lopen. Als wij niet in staat blijken een politiek centrum te formeren dat een richting in gaat blijven we dolende in de huidige economie. Waar blijft de kritische massa die een idee of trend kan laten doorslaan naar maatschappelijke rage?  In de subgroepen kan het wel, we zijn verschrikkelijk goed in staat om verbinding op te bouwen binnen de bedrijven waar we werken, de scholen die we bezoeken, rondom maatschappelijke thema's.

In de psychosynthese leer je jezelf kennen als een mens die in verschillende situaties verschillende patronen kan laten zien, subpersonen zijn dat. Het zijn de rollen die wij ons aanmeten afhankelijk van de situatie waarin wij ons bevinden. Identificaties met onze rol als kind, ouder, partner, vriendin, controleur, perfectionist worden onderzocht en op hun ontstaansgeschiedenis bekeken en gewaardeerd. De oorsprong wordt bekeken en de behoefte die het vervuld.  En dan leren we deze subpersonen te zien en kunnen we ons dis-identificeren om zo tot de kern, het zelf te komen. Dat laatste heet dan integratie en zorgt dat wij vanuit het zelf dirigent worden van ons orkest aan subpersonen en daarmee onze eigen symfonie in het leven te componeren vanuit onze wil. Empowerment pur sang dus.

Het loslaten van die identificaties is het allerlastigste van dit proces. Als je er namelijk inzit lijkt het echt de weg en de waarheid. Toen ik in 2003 leerde dat ik een subpersoon kind had en dat ik die gewoon thuis mocht laten als ik naar mijn werk ging, opende zich een schat aan mogelijkheden. Ik had van mijn manager namelijk mijn vader gemaakt. Vanuit de kindrol had ik maar zeer beperkte mogelijkheden om te dealen met het conflict dat wij haddden. Vanuit het zelf, het centrum, opende zich een wereld aan mogelijkheden. Dus ik gun Nederland dat we ons losmaken van onze identificaties met Links en Rechts die we juist nu wel sterker lijken te maken en dat we weer vanuit een centrum kunnen denken. En vanuit dat centrum echt zien wat het huidige economische klimaat van ons verwacht, nu en in de toekomst, zodat mijn kinderen niet straks moeten werken tot hun 75e, om de schulden van deze generatie af te betalen...

En ik? Want wijzen is wel heel makkelijk...ik ga mijn kop ook op dit gebied weer eens uit het zand trekken en oplossingen verzinnen die in het klein passen en wellicht een inspiratie zijn voor anderen...ik krijg er zowaar zin in


PS als je nou de hele column van Friedman wil lezen: http://lnkd.in/a_YTZj