Ui

Het leven wordt in mijn wereld het meest vergeleken met een ui. Een ui die je afpelt, het ontdekken, het proces van schil voor schil tot de kern komen en in elke schil schijnbaar dezelfde zaken weer zien. Een ui kan je tot tranen toe bewegen maar een maaltijd ook heerlijk doen smaken, het is gezond. Ja de metafoor van de ui is nog niet zo gek als je denkt aan persoonlijke ontwikkeling. Alleen al het woord ontwikkeling, de wikkeling eraf halen,  heeft iets uiigs.

Volgens mij betekent de UI dan ook Unieke Ik.  Met alle boeken die ik ooit las, alle trainingen die ik volgde, alle lessen die ik leerde, geldt hetzelfde als met de troep in mijn huis, al dan niet door mij veroorzaakt. Ik mag het zelf opruimen;  op mijn manier, in mijn tempo en met alleen mezelf als jury. Het hoeft niet, het mag.

Niet alle zaken in mijn leven of in jouw leven heb ik in de hand, ik heb alleen mezelf in de hand. En ik heb (gedeeltelijk) regie over mijn manier van ermee omgaan en erover te denken. Dat is het enige waar ik invloed op kan uitoefenen. Waar ik voor verantwoordelijk ben. In mijn leven heb ik steeds weer gemerkt dat hoe meer ik  verantwoordelijkheid neem voor mezelf en mijn eigen “troep”, hoe meer ik kan delen op een manier die echt samen is. Echt samenzijn helpt. Even helemaal gezien worden helpt echt. Niet een oplossing maar even samen van het uitzicht genieten geeft ruimte, steeds weer ruimte. En in die ruimte vinden nieuwe verbindingen een bodem om te groeien, kan een nieuw inzicht worden ontvangen, kan ik zelf een ontdekking doen die me verder helpt en weet ik weer waar te gaan in mijn zoektocht.

Ik krijg het zelf en geef het anderen. In mijn coaching praktijk werk ik aan die ruimte. En terwijl mijn praktijkruimte nu aan mijn huis gebouwd wordt, plant ik het zaadje van deze ui in de grond. Dat mijn ruimte maar vol mag stromen met mensen die ik mag begeleiden in hun zoektocht en het afpellen van hun Ui. De Ui in ruimte, ik vind het een mooi idee.